- Czy myślisz, że kiedyś go odnajdziemy?
Zapytała Sue poprawiając swoje rude włosy które poleciały jej na oczy.
- Doszlifowaliśmy swoje umiejętności, więc mamy znacznie większe szanse.
Odpowiedziałem, nadal patrząc przed siebie.
- Ciekawa jestem... Jak on wygląda.
Powiedziała Sue rozmarzonym głosem.
- Normalnie, jak Panda.
Odpowiedziałem, po czym wyszczerzyłem zęby. Sue lekko zaśmiała się.
- Chcesz batona?
Spytałem Sue, podchodząc do automatu.
- Możesz mi jakiegoś wziąć.
Odpowiedziała. Ja upewniłem się, czy nikogo nie ma i wyciągnąłem z kieszeni moją drewnianą różdżkę.
(Wszyscy mamy drewniane) Ta zaświeciła na zielono i po chwili zgasła. Dotknąłem nią automatu a wszystkie rzeczy z automatu zaczęły we mnie strzelać. Dostałem kilkoma puszkami z Coli w brzuch, po czym upadłem na podłogę. Automat dalej wypluwał batony, żelki, gumy, etc. Sue podeszła i zgrabnie wyciągnęła różdżkę. Pomachała nią, a pomarańczowe kule wystrzeliły w stos smakołyków. Słodycze zaświeciły na pomarańczowo i zniknęły, nagle w automacie zaświeciło się na pomarańczowo i były tam wszystkie rzeczy.
- Chyba jednak sama go sobie kupię, prędzej by Cię ten automat zabił.
Powiedziała sarkastycznie.
- Nie gadaj tyle i pomóż mi wstać.
Odpowiedziałem. Sue wyciągnęła rękę i ja złapałem się jej, i byłem już na równych nogach.
Sue różdżką wyciągnęła dwa batony i dała mi jednego. Siedzieliśmy na murku patrząc na ptaki przelatujące nad naszymi głowami.
Było już ciemno. Chłodny wiatr powiewał czasami silniej, a czasami nie. Zeskoczyłem z muru, i podbiegłem do drzwi Paula. Przyłożyłem ucho do dziurki na klucze i usłyszałem taki oto dialog:
Kamaria - Słuchaj Paul! Nie możesz dotykać moich rzeczy, są naprawdę niebezpieczne!
Paul- Ale ja...
Kamaria - Ta książka którą miałeś w łapce, jakie szczęście że jej nie otworzyłeś bo.
Reszty nie usłyszałem, ponieważ Sue złapała mnie za rękę i pociągnęła pod murek.
- Czyś ty oszalał ?!
Zapytała szeptem.
- No co?
Spytałem niewinnie.
- To Kamaria, a ona, nie może dowiedzieć się o naszej magii...
Powiedziała Sue patrząc na mnie.
- Ale ja tylko...
Odpowiedziałem drapiąc się po głowie.
- Tylko co ? Podsłuchiwałeś ich, a gdyby Kamaria otworzyła nagle te drzwi?!
Znów powiedziała dość głośnym szeptem.
- Słuchaj, Kamaria mówiła coś o książce, której Paul miał nie dotykać. I " miał szczęście że jej nie otworzył ".
Musimy to sprawdzić!
Powiedziałem ambitnie.
- Niee. Ja się do tego nie pcham.
Powiedziała Sue kręcąc głową.
- Rób jak chcesz, ja tam idę.
Powiedziałem wstając. Byłem już na ostatnim schodku, kiedy zobaczyłem jak Sue idzie za mną.
- No i co? Skusiłaś się?
Spytałem z uśmieszkiem.
- Ja idę z Tobą, bo byś od razu coś schrzanił.
Odpowiedziała ZNÓW z sarkazmem.
- Ja ? Ja sobie poradze!
Powiedziałem.
- No to zobaczymy, narka!
Powiedziała po czym zniknęła.
Otworzyłem drzwi do pokoju Kamarii, paliło się kilka świec, przez co nie było ciemno. Jednak takie światła, były dla mnie za słabe. Wyjąłem różdżkę i zaświeciłem ją. Zielone światło otoczyło całą komnatę.
Podszedłem do półki z książkami. Na ziemi leżała książka. Podniosłem ją, nie miała ona tytułu. Z dwóch stron była ciemnobrązowa.
" Jakie szczęście że jej nie otworzyłeś "
Ta myśl przyszła mi do głowy. Wahałem się, czy otworzyć tą książkę.
- Lepiej żałować że się coś zrobiło, niż żałować że się czegoś nie zrobiło...
Powiedziałem sam do siebie i otworzyłem książkę.
Nagle strony książki same się przewracały, i zaczęły świecić na różne kolory. Powstał wir, ja upuściłem książke, a ona wessała mnie...
Co było dalej dowiecie się później...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz